چگونه از لیوان های آب سمی دوری کنیم؟

چگونه "لیوان آب سمی" را تشخیص دهیم؟

من در مورد شناسایی حرفه ای صحبت نمی کنم، اما اجازه دهید در مورد اینکه چگونه می توانیم "لیوان آب سمی" را از طریق مشاهده، تماس و بوییدن تشخیص دهیم.

اولین مورد مشاهده است،

"لیوان های آب مسموم" معمولاً از نظر طرز کار نسبتاً خشن هستند، با پردازش جزئیات ضعیف و نقص های آشکار در مواد. به عنوان مثال: فنجان آب فولادی ضد زنگ را بررسی کنید تا ببینید آیا رنگ باقی مانده روی دهانه فنجان وجود دارد یا خیر، آیا سیاهی در مخزن داخلی وجود دارد یا خیر، به خصوص اینکه آیا علائم آشکاری از زنگ زدگی روی جوش فلز فولاد ضد زنگ وجود دارد یا خیر. درزها لیوان های پلاستیکی آب باید از طریق نور بازرسی شوند تا ببینند که آیا ناخالصی های آشکاری وجود دارد یا خیر. بیایید به طور خاص در مورد لیوان های آب شیشه ای و لیوان های آب سرامیکی صحبت کنیم. لیوان های آب ساخته شده از این دو ماده نیاز به پخت با دمای بالا دارند. در یک محیط طولانی مدت با دمای بالا، حتی اگر در بازار شایعه شود، مواد مضر به خصوص لیوان های آب شیشه ای از بین می روند و تبخیر می شوند. گفته می شود برخی از لیوان های نوشیدنی شیشه ای از مواد بازیافتی ساخته شده اند که استفاده از آنها ناسالم و غیر ایمن است و شیشه به خودی خود یک ماده قابل بازیافت است و تقریباً هیچ تفاوتی بین مواد بازیافتی و مواد جدید در محیط های تولید با دمای بالا وجود ندارد.

حتی شیشه "لیوان آب سمی" در هنگام نگهداری و حمل و نقل پس از تولید آلوده می شود و ربطی به خود ماده ندارد. وضعیت لیوان های سرامیکی نیز مشابه است، اما برخلاف لیوان های آبخوری شیشه ای، بسیاری از لیوان های سرامیکی باید با رنگ های لعاب ترکیب شوند. رنگ های زیر لعاب و رنگ های لعاب بیش از حد وجود دارد. این نیاز به توجه ویژه ای دارد، به خصوص رنگ های بیش از حد لعاب. برخی از رنگ های رنگی حاوی فلزات سنگین هستند. ، دمای پخت رنگ overglaze بسیار کمتر از دمای تولید لیوان های آب سرامیکی است. هنگامی که از آب با دمای بالا برای تهیه چای استفاده می شود، مواد مضری مانند فلزات سنگین آزاد می شود. ویراستار قبلاً نحوه تعیین ناخالصی مواد پلاستیکی را با جزئیات توضیح داده است، بنابراین امروز وارد جزئیات نمی شوم.

دوم اینکه آیا گواهی ایمنی وجود دارد؟

وقتی لیوان آب می‌خریم، می‌توانیم استفاده کنیم که آیا لیوان آب دارای گواهینامه ایمنی به عنوان استاندارد ایمنی و بهداشتی است یا خیر. هرچه یک لیوان آب دارای گواهینامه های بیشتری باشد، هنگام خرید آن اطمینان بیشتری خواهد داشت. با این حال، همه باید بدانند که هر گواهینامه مستلزم هزینه است و هر چه گواهینامه ها بیشتر شود، بیشتر هر چه بیشتر باشد، هزینه تولید این لیوان آب بیشتر است، بنابراین قیمت چنین لیوان آبی معمولاً خیلی پایین نیست. دوستان فکر نکنید که بطری های آب با گواهینامه های بیشتر ارزشش را ندارند و بجای آن بطری های آب ارزان تر بخرید فقط به دلیل بالا بودن دریافتی ها. سردبیر این موضوع را رد نمی کند که لیوان های آب ارزان قیمت «لیوان آب سمی» هستند، اما احتمال اینکه لیوان های آب با گواهینامه های متعدد «لیوان آب سمی» باشند تقریباً صفر است. این گواهینامه ها معمولاً گواهینامه ملی 3C، نشان CE اتحادیه اروپا، گواهی FDA ایالات متحده و غیره هستند. لطفاً آنچه را گفتم به خاطر داشته باشید: محصولات دارای علامت گواهی معمولاً قابل اعتمادتر هستند.
بعدی بازرسی پوشش است،

این نکته در اینجا رد می شود، زیرا قضاوت از چشم ما دشوار است. حداکثر، ما فقط می‌توانیم ببینیم که آیا اسپری ناهموار است و آیا روی دهانه فنجان باقی مانده است یا خیر.

در مورد اینکه آیا تمیز کردن آن آسان است؟

آیا در لیوان آب تازه خریداری شده تغییر رنگی وجود دارد؟ اگرچه اینها در واقع عواملی در قضاوت در مورد اینکه آیا این یک "لیوان آب سمی است" هستند، قضاوت بدون انباشت دانش حرفه ای دشوار است. بیایید روی طعم تمرکز کنیم. چه فنجان آب از جنس استنلس استیل، چه لیوان آب پلاستیکی و چه لیوان آب ساخته شده از مواد دیگر، یک لیوان آب استاندارد باید هنگام خروج از کارخانه بی بو باشد. فنجان های آبی با بوی قوی یا بوی تند واجد شرایط نیستند. تولید بو معمولاً مشکل مواد و نگهداری و مدیریت نامناسب است. اما مهم نیست که چه مشکلی دارد، اگر بوی آن بسیار قوی یا حتی تند باشد، این بطری آب مهم نیست که برند آن چقدر بزرگ، چقدر زیبا یا ارزان باشد، ارزشش را دارد. استفاده نکنید. در پایان می خواهم تاکید کنم که بله، لیوان آب از چه ماده ای ساخته شده است، زمانی که از کارخانه خارج می شود و به دست مصرف کنندگان می رسد باید بدون بو باشد. هیچ ردی در این مورد پذیرفته نیست.